آبله میمون وهمه چیز در مورد آن

آبله میمون یک بیماری نادر است که در اثر عفونت با ویروس آبله میمون ایجاد می شود.
اولین بار در سال ۱۹۵۸ کشف شد، زمانی که دو شیوع بیماری شبیه آبله در کلونی میمون‌هایی که برای تحقیق نگهداری می‌شدند رخ داد، از این رو آبله میمون نامگذاری شد.

اولین مورد انسانی آن در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو طی یک دوره تشدید تلاش برای از بین بردن آبله ثبت شد.

از آن زمان، آبله میمون در چندین کشور دیگر آفریقای مرکزی و غربی گزارش شده است: کامرون، جمهوری آفریقای مرکزی، ساحل عاج، جمهوری دموکراتیک کنگو، گابن، لیبریا، نیجریه، جمهوری کنگو و سیرالئون. اکثر موارد عفونت در جمهوری دموکراتیک کنگو است.

موارد آبله میمون در افراد خارج از آفریقا به دلیل سفرهای بین المللی یا حیوانات وارداتی از جمله موارد در ایالات متحده و همچنین اسرائیل، سنگاپور و بریتانیا رخ داده است.

مخزن طبیعی آبله میمون ناشناخته باقی مانده است. با این حال، جوندگان آفریقایی ممکن است حامل ویروس باشند و افراد را آلوده کنند.

علایم و نشانه ها

در انسان علائم  مشابه اما خفیف تر از علائم آبله است. آبله میمون با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می شود.

تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمون در این است که آبله میمون باعث تورم غدد لنفاوی (لنفادنوپاتی) می شود در حالی که آبله اینطور نیست.

دوره کمون (زمان از عفونت تا علائم) برای آبله میمون معمولاً ۷ تا ۱۴ روز است اما می تواند بین ۵ تا ۲۱ روز باشد.

بیماری با موارد زیر شروع می شود:

تب
سردرد
دردهای عضلانی
كمر درد
تورم غدد لنفاوی
لرز
خستگی

در عرض ۱ تا ۳ روز (گاهی اوقات طولانی تر) پس از ظهور تب، بیمار دچار بثورات می شود که اغلب روی صورت شروع می شود و سپس به سایر قسمت های بدن گسترش می یابد.
این بیماری معمولاً ۲ تا ۴ هفته طول می کشد. در آفریقا باعث مرگ ۱ نفر از هر ۱۰ نفری می شود که به این بیماری مبتلا می شوند.

راه انتقال ابله میمونی

انتقال ویروس آبله میمون زمانی اتفاق می‌افتد که فرد از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس با ویروس تماس پیدا کند.

ویروس از طریق پوست آسیب دیده (حتی اگر قابل مشاهده نباشد)، دستگاه تنفسی یا غشاهای مخاطی (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن می شود.

انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا خراش، تهیه گوشت ، تماس مستقیم با ترشحات بدن یا ابله ، یا تماس غیرمستقیم با ترشحات مانند بسترهای آلوده رخ دهد.

تصور می شود که انتقال از انسان به انسان عمدتاً از طریق قطرات تنفسی بزرگ اتفاق می افتد. قطرات تنفسی معمولاً نمی توانند بیش از چند فوت حرکت کنند، بنابراین تماس چهره به چهره طولانی مدت مورد نیاز است.

سایر روش های انتقال از انسان به انسان شامل تماس مستقیم با مایعات بدن یا ترشحات بثورات ابله و تماس غیر مستقیم با این مواد است.

میزبان مخزن (ناقل اصلی بیماری) هنوز ناشناخته است اگرچه جوندگان آفریقایی مشکوک هستند که در انتقال نقش دارند.

ویروسی که باعث این بیماری می شود فقط دو بار از یک حیوان در طبیعت بازیابی (جداسازی) شده است.

در اولین نمونه (۱۹۸۵)، ویروس از یک جونده آفریقایی به ظاهر بیمار (سنجاب طناب) در منطقه استوایی جمهوری دموکراتیک کنگو بازیابی شد.

دومین نمونه (۲۰۱۲)، ویروس از یک نوزاد مانگابی (میمون دم دراز) مرده که در پارک ملی تای، ساحل عاج یافت شد، بازیابی شد.

پیشگیری

برای جلوگیری از ابتلا به ویروس آبله میمون اقدامات متعددی وجود دارد:

از تماس با حیواناتی که می‌توانند حامل ویروس باشند (از جمله حیواناتی که بیمار هستند یا در مناطقی که آبله میمون‌ها مرده هستند) خودداری کنید.
از تماس با موادی مانند ملافه که با حیوان بیمار تماس داشته است خودداری کنید.
بیماران آلوده را از دیگرانی که در معرض خطر عفونت هستند جدا کنید.
پس از تماس با حیوانات یا انسان های آلوده، بهداشت دست را به خوبی رعایت کنید. به عنوان مثال، شستن دست‌ها با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی‌کننده دست مبتنی بر الکل.
هنگام مراقبت از بیماران از تجهیزات حفاظت فردی استفاده کنید.(دستکش، ماسک و گان)

واکسن JYNNEOS (همچنین به عنوان Imvamune یا Imvanex) یک واکسن ویروس زنده ضعیف شده است که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای پیشگیری از آبله میمون تایید شده است.

این سازمان در حال حاضر در حال ارزیابی واکسن JYNNEOS  برای محافظت و پیشگیری از ابتلا در افرادی است که در معرض خطر مواجهه شغلی با ویروس‌هایی مانند آبله و آبله میمون هستند.

درمان

در حال حاضر، هیچ درمان مطمئن و اثبات شده ای برای عفونت ویروس آبله میمون وجود ندارد.
برای کنترل شیوع آبله میمون در ایالات متحده، می توان از واکسن آبله، داروهای ضد ویروسی و ایمونو گلوبولین (سلولهای طبیعی خون که در ایمنی بدن نقش دارند) استفاده کرد.